คนเราทุกวันนี้มักจะลืมนึกถึงตนเอง ว่าเป็นสาเหตุของสิ่งทั้งปวง
เมื่อเกิดอะไรขึ้นมาก็มักโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น โดยไม่เคยนึกเลยว่าใจเรานั่นแหละเป็นสิ่งสำคัญ...บันดาลให้เกิดการกระทำ...พลังชีวิตของเราแสดงออกจากการกระทำ เราเป็นหนึ่งไม่เหมือนใคร ....
เริ่มจากคิดว่าจะทำอย่างไร แล้วสิ่งนั้นจะส่งผลกระทบต่อสังคมรอบข้างอย่างไร....
เราเสียเวลามากไปกับการรับฟังคนที่คอยบ่น ว่า ตำหนิ....
อย่าพยายามอธิบายเลยเพราะเพื่อนแท้ไม่ต้องการคำอธิบาย....
ความสุขความเจริญทั้งมวล ย่อมเกิดจากใจก่อนทั้งสิ้น....
การที่เรายังยึดติดทำให้เราเป็นทาส....
ถ้ามีถนนที่ต้องเดินโดยไม่มีใครเดินตามหรือเดินนำ เราก็ต้องกล้าที่จะเดินบนเส้นทางนั้น...
อย่าไปกังวลกับสิ่งที่มี จงใส่ใจกับสิ่งที่เป็น....
